Remerciez-le!

Remerciez @Admin pour avoir partagé cet document gratuitement, de la manière la plus simple, en partageant sur les réseaux sociaux.

Foreword to ‘Jesus was Caesar’ http://www.carotta.de Reading Francesco Carotta’

Foreword to ‘Jesus was Caesar’ http://www.carotta.de Reading Francesco Carotta’s book has fascinated me, as would a novel, leading the mind of the reader step by step to the solution of an obscure intrigue. This voyage was like a liberating and exhilarating breath of fresh air which progressively swept away prejudices and received ideas. But if this push towards my illumination succeeded—even beyond the author’s contribution to any number of methodological presuppositions concerning philology, social psychology, ethnology and the connection of political history with theology—it was because of his audacity to attack the words themselves of the Gospels in order to map out their hidden side: not simply their history but especially the irresistible dynamics of their dislocation.This is not to say that Saussure had not prepared me, in theory, for this shock. The linguist who had worked extensively on anagrams and who had warned well about what can happen to a tradition in the course of its transmission, writes in one of his notes: ‘Imagining that a legend commences with a meaning, has still the same meaning since its first inception, or even to imagine that it cannot have had any meaning at all, is an operation beyond my comprehension.’It is the opposite of what the savants have done with the texts originating from oral traditions by superposing on the logic and economy of the oral productions their identitary vision of the edition of written texts. It is the case for the Homeric oral tradition where the entirely natural variations in every oral recitation by every bard, are traced back to a single invariable text that is supposed authentic. According to the working hypothesis of the book, that is also the case for a Hellenistic text coming from a certain manuscript tradition, like the Gospel of Mark, whose Latin origin would be incompatible with the idea of a text transmitted once and for all by the deity. Actually, here philology and theology find their common limits and point of departure: the truth of meaning, be it that of the order of mythology or of religious revelation can only be guaranteed in the closed universe of a controlled scripture. Scripta manent …The presentation of Mr. Carotta has the advantage of recognizing the major importance of dislocations and slips from one form to another and from one meaning to another in the transmission of an ancient oral or written text. The fault that was opened due to technical failings of the means of oral transmission, has allowed, e. g. in the dynastic courts of Ionia of the eighth century BC, the appropriation of ancient Mycenaean oral poetry and from it the making of those Homeric poems that glorify the ancestors of the princes and even the colonization of Ionia; the failings in the transmission of manuscripts would have allowed certain dominant groups in the orient at the time of the Imperium Romanum to make the cult of Caesar a Judaizing and Hellenizing religion.Now Mr. Carotta demonstrates that this process can only take place upon a background of puns, lapses and misapprehensions mixed together. It is the same process that creates the argots of particular social groups but also our own idiolects and which, more widely, makes the languages evolve over the course of time. From this point of view etymology (which means ‘true origin’) is just the search for conscious or unconscious mistakes occurring with the speakers that have primarily altered the form and/or meaning of the words. On the basis of this book, one can ask oneself whether it would not also be interesting, instead of going backwards towards whatever origin of the words, to illustrate the processes of their deformation and reshaping which are carried out by the speakers again and again as time goes by.In any case, Carotta’s book, while it presents itself as a research into the ‘true’ Gospels, produces before our eyes a series of puns and misunderstandings, the genitors of another text, a text far away from its origin (as seen by the output). This last one, however, has arisen from a ‘false’ conviction that by demolishing its philological supports nullified its theological essence. Now, after the reconstructions of the author, one observes, that even there (or particularly there?) where, as with Mark, it can be a matter of transition from one language to another and not only from one epoch to another, the roads taken by the authors and copyists remain those of the evolution of all speaking; that the life of spoken language creeps in between the words of the text and furnishes them with a completely new meaning and poses a completely new series of questions to the exegetes. Voorwoord bij ‘Jezus was Caesar’ Het lezen van Francesco Carotta’s boek heeft me gefascineerd, zoals een roman dat zou doen, die de geest van de lezer stap voor stap voert naar de oplossing van een duistere intrige. Ik heb deze tocht ervaren als een bevrijdende en opwekkende frisse wind, die, voortschrijdend, steeds meer vooroordelen en algemeen aanvaarde denkbeelden verjoeg. Maar zo deze duw in mijn rug naar verlichting succesvol was, dan was dat, buiten de bijdrage van de auteur aan methodologische veronderstellingen betreffende de filologie, de sociale psychologie, de etnologie en het verband tussen politieke geschiedenis en theologie, omdat hij het lef heeft gehad de evangeliewoorden zelf te attaqueren, om hun donkere keerzijde in kaart te brengen: niet simpelweg hun geschiedenis, maar eerst en vooral de onweerstaanbare dynamiek van hun dislocatie.Dat wil niet zeggen dat De Saussure mij niet had voorbereid, in theorie, op deze schok: deze linguïst, die veel werk had verricht op het gebied van anagrammen en duidelijk gewaarschuwd had voor wat er kan gebeuren met een traditie in de loop van haar overlevering, schrijft in een van zijn aantekeningen: “Zich in te denken dat een legende aanvangt met een betekenis, vanaf haar eerste begin de betekenis heeft gehad, die zij heeft, of veeleer zich voor te stellen dat zij niet enige betekenis, om het even welke, heeft kunnen hebben, is een operatie die mijn bevattingsvermogen te boven gaat.”Het is het tegendeel van wat de geleerden hebben gedaan met de uit de mondelinge overlevering stammende teksten, door bovenop de logica en economie van de orale voortbrenging hun identitaire visie van de uitgave van geschreven teksten te leggen. Dat is het geval met de Homerische orale traditie, waar de geheel natuurlijke variaties van iedere mondelinge recitatie door iedere bard zijn teruggebracht tot één enkele onveranderlijke, authentiek veronderstelde tekst. Dat is, volgens de werkhypothese van dit boek, ook het geval met een uit een bepaalde handschrifttraditie voortgekomen hellenistische tekst als het evangelie van Markus, waarvan de Latijnse oorsprong onverenigbaar zou zijn met de idee van een tekst die voor eens en altijd door de godheid gegeven is. De facto vinden filologie en theologie hier hun gemeenschappelijke grens en vertrekpunt: de waarheid van betekenis, of deze nu behoort tot het rijk van de mythologie of van de religieuze openbaring, kan alleen gegarandeerd worden in het gesloten universum van een schriftuur onder toezicht. Scripta manent …De presentatie van Carotta heeft het voordeel het majeure belang te onderkennen van dislocaties, uitglijders, misgrepen en verschuivingen in betekenis in de loop van de overlevering van een oude, gesproken of geschreven, tekst. De door de gebreken in de middelen van orale overdracht ontstane valkuilen hebben het mogelijk gemaakt, dat bijvoorbeeld de prinselijke hoven van het Ionië van de achtste eeuw voor Christus zich de oude Myceense orale dichtkunst toeeigenden door er Homerische poëmen van te maken, die de voorouders van de prinsen en zelfs de kolonisatie van Ionië verheerlijken: de feilen in de overdracht van handgeschreven teksten zouden het voor bepaalde dominante groepen in de Oriënt ten tijde van het Imperium Romanum mogelijk gemaakt hebben om van de cultus van Caesar een judaïserende en helleniserende religie te maken.Carotta toont nu aan, dat dit proces slechts kan plaatsvinden op een ondergrond van woordspel en -spelingen, lapsus en verhaspeling van verkeerd begrepen zaken. Het is hetzelfde proces dat voor het ontstaan van sociolecten zorgt, het jargon in bepaalde sociale kringen, maar ook voor dat van onze eigen idiolecten en dat, in bredere zin, de talen in de loop van de tijd doet evolueren. Vanuit dit gezichtspunt is de etymologie (het woord betekent “ware oorsprong”) niets anders dan het zoeken naar bewust of onbewust begane sprekersfouten, die in de eerste plaats de vorm en/of de betekenis van de woorden hebben veranderd. Men kan zich na het lezen van dit boek afvragen of het, in plaats van terug te gaan naar een of andere oorsprong van de woorden, niet nog interessanter zal zijn hun deformatie- en hernieuwingsproces te belichten, een proces dat ook de sprekers in de thans verstrijkende tijd niet aflatend in gang houden.Hoe het ook zij, Carotta’s boek ontrolt voor onze ogen, in zoverre het zich presenteert als een onderzoek naar de “ware” evangeliën, een serie woordspelingen en misverstanden, die een andere tekst het licht doen zien, een tekst met een andere (uitgaande van de output) oorsprong, hoe die ook mag zijn. uploads/Litterature/ fotis-kavoukopoulos-phd.pdf