Remerciez-le!

Remerciez @Admin pour avoir partagé cet document gratuitement, de la manière la plus simple, en partageant sur les réseaux sociaux.

1. Pieśń o Hildebrandzie, Hildebrandslied, jeden z najstarszych zabytków poezji

1. Pieśń o Hildebrandzie, Hildebrandslied, jeden z najstarszych zabytków poezji niemieckiej; jedyna zachowana starogermańska pieśń bohaterska, której fragment (68 wersów aliteracyjnych) zapisano w IX w. na okładkach kodeksu z Fuldy, mieszając język staro- wysoko-niem. ze starosaskim; jej tłem hist. jest konflikt Teodoryka Wielkiego z wodzem Odoakrem, tematem zaś — tragiczna walka powracającego z wygnania Hildebranda z synem Hadubrandem, podyktowana poczuciem honoru i żelazną zasadą wierności wobec władcy. Autor Hildebrandslied tworzy:  wewnętrzne napięcie  Konflikt między ojcem a synem jest w centrum (wyraźnie widać, że antagonizm(przeciwstawność dwóch elementów) stary-młody)  tragiczny konflikt między: więzy krwi i etos wojownika / obie mają taką samą wartość W Hildebrandslied rozpoznajemy pierwsze pierwsze oznaki:  początku dezorientacji emocjonalnej i krytyki społecznej. 2. Pieśń o Nibelungach jako epos narodowy Niemców Koniec XII i początek XIII wieku jest okresem, kiedy powstają eposy, czyli całościowe dzieła. Informacje, historie i treści nie tylko są już przekazywane w formie ustnej, ale też powstają dzieła całościowe, jako eposy. „Pieśń o Nibelungach” to średniowieczny germański epos bohaterski, napisany w języku średniowysokoniemieckim (Mittelhochdeutsch) ok. 1200 roku przez nieznanego autora. Literatura średniowysokoniemiecka (Mittelhochdeutsch) XI- XIII wiek Epos narodowy, epopeja narodowa- to rozbudowany utwór literacki, najczęściej wierszowany, ukazujący dzieje legendarnych bądź historycznych bohaterów, na tle przełomowych wydarzeń dla danej społeczności narodowej. Epos bohaterski jest anonimowy. Nie znamy autora, MOGŁO to być dzieło kolektywne. Żadna grupa by nie stworzyła takiego dzieła jak Nibelungi (tak uważa Biskup). To zapewne był jeden człowiek, który był poza świadomością ówczesną, który zebrał te wszystkie legendy, jako pieśni (te historie ustne). A na przełomie XII i XIII wieku pojawił się człowiek, który to wszystko spisał, jako jedno dzieło. Znaczenie tytułu: Pod nazwą Nibelungowie rozumie się w tekście ród karłów, których skarb zagarnął Zygfryd, a później także Burgundów , gdyż stali się posiadaczami tego złota. Etymologię słowa Nibelungowie wiąże się ze słowem der Nebel (staromien. Nebul) oznaczającego "mgłę". Zatem Nibelungowie to "mieszkańcy krainy mgieł", co należył ączyć z Niflheimem - czyli nazwą krainy zmarłych w mitologii skandynawskiej. Podłoże historyczne: Historycznym podłożem eposu jest wędrówka ludów z IV i V wieku, podbój Burgundii w 436 r. przez Hunów oraz rywalizacja o władzę dwóch frankijskich królowych z dynastii Merowingów : Brunhildy i Fredegundy. Pieśń o Nibelungach pochodzi z przełomu XII i XIII w. i dzieli się na dwie części: Śmierć Zygfryda (19 przygód) i Zemsta Krymhildy (20 przygód). "Pieśń" ukazuje świat pełen gwałtownych namiętności i krwawych wydarzeń, związanych głównie z walką o władzę. Motywy chrześcijańskie przeplatają się w niej z pogańskimi. Rodowód: Nibelungowie władali krainą o tej samej nazwie, Nibelungią. Głową rodu Nibelungów był Nibelung Starszy. Miał on dwóch synów, Schillbunca oraz Nibelunga Młodszego. Mianem Nibelungów określani byli także Burgundowie jako przyszli posiadacze Skarbu Nibelungów. Charakterystyka: Nibelungowie byli właścicielami skarbu, zwanego Skarbem Nibelungów. Skarb ów ukryty był w jaskinii nad brzegami Renu a strzegł go dla Nibelungów karzeł Albrich. Historia: Po śmierci Nibelunga Starszego dwaj jego synowie wydobywali ukryty w jaskini rodowy skarb, zwany Skarbem Nibelungów. Doszło do sprzeczek przy jego podziale. Poproszony początkowo o pomoc, przejeżdżający tamtędy Zygfryd, był w efekcie zmuszony zabić obu braci, którzy zbrojnie wystąpili przeciwko niemu. Zygfryd przybył na dwór Burgundów. Tam król Gunther obiecał mu rękę swojej siostry, Krymhildy w zamian za zdobycie dla niego, króla Burgundii, Brunhildy. W tym celu Zygfryd musiał, podając za króla, spełnić postawiony przez islandzką księżniczkę warunek – pokonać niezwyciężoną dotąd w atletycznych zawodach. Udało mu się to dzięki podstępowi z użyciem peleryny niewidki. W zamian za odniesiony sukces Zygfryd otrzymał rękę siostry, czyli Krymhildy. Brunhilda podejrzewała jednak podstęp. Kiedy z czasem, podczas kłótni z Krymhildą, Brunhilda dowiedziała się, że została oszukana knuje zemstę. W jej wyniku Zygfryd został podstępnie zamordowany na zlecenie Brunhildy przez brata Gunthera, Hagena. Ginie podczas picia wody ze źródła, od strzały, która utkwiła między łopatkami, jednym czułym miejscem na ciele Zygfryda, o którym dowiedział się Hagen od nieświadomej podstępu Krymhildy. W ten sposób Skarb Nibelungów trafił w ręce Burgundów. Hagen utopił skarb w Renie. Tymczasem Krymhilda wyszła ponownie za mąż, tym razem za króla Hunów, Etzela. Chcąc się zemścić za śmierć Zygfryda i dowiedzieć, gdzie znajduje się Skarb Nibelungów, zaprasza na ucztę Burgundów. Doprowadza do krwawej waśni – walki między Hunami a Burgundami. To w jej wyniku giną Burgundowie. Gunther i Hagen zostają wzięci do niewoli przez Dytrycha. Krymhilda zabija ich obu, na daremnie próbując się dowiedzieć, gdzie ukryto Skarb Nibelungów. Sama ginie również z rąk Hildebrandta, człowieka Dytrycha. O czym opowiada pieśń o Nibelungach? Jednym z głównych bohaterów jest Zygfryd, zdobywca skarbu rodu karłów zwanych Nibelungami, niczym Achilles odporny na rany na całym ciele, z wyjątkiem jednego tylko miejsca na plecach. Uzyskuje on rękę pięknej Krymhildy w zamian za sprowadzenie dla jej brata równie pięknej Brunhildy. Nie jest to takie proste, bo aby oświadczyny zostały przyjęte, zalotnik musi zmierzyć się ze swą wybranką. Ta zaś jest obdarzona niezwykłą, nadludzką siłą, co sprawiło, iż wielum śmiłkom to się nie udało. Brat Krymhildy jednak zwycięża, bo pomaga mu Zygfryd, niewidzialny dzięki czapce niewidce. Po dziesięciu latach szczęśliwego pożycia z Krymhildą Zygfryd ginie z rąk zamachowca, rycerza Hagena von Tronje, nasłanego przez Brunhildę. Od tego momentu celem życia Krymhildy stała się zemsta na mordercach męża. Po trzynastu latach zostaje ona żoną Atylli, wodza Hunów, którego zobowiązała do zemsty. Do finału tej specyficznej epopei dochodzi na uczcie u Atylli, gdzie zaproszeni byli też zdrajca Hagen i mąż Brunhildy. W czasie krwawej rzezi zginęli wszyscy z wyjątkiem gospodarza i jego lenników. Krymhilda zwyciężyła wrogów, lecz sama została zgładzona za złamanie pokoju. Nawiązania: Pieśń o Nibelungach ukazuje silny i wojowniczy naród niemiecki, dlatego pod koniec XIX w. i w czasie II wojny światowej, gdy Niemcy starali się zdobyć panowanie w Europie, wielokrotnie się do niej odwoływano. Jak widać, nawet wielkie dzieła literatury mogą być użyte przez propagandzistów do niecnych celów. Nibelungowie ważne aspekty: - istotny element wspomogi bądź lennictwa: ludzie wówczas postrzegali drugiego człowieka poprzez stan - brak głębi bohaterów= brak psychologizmu. Pojawiają się pewne wzorce, które się powielają, nie wchodzi się w ich głąb - postać kobiety jest mechanizmem, który generuje emocje i napędza mężczyzn do pewnych czynności np. Krymhilda. Zauważmy w jaki sposób rola płci wpływa na czyny bohaterów. Sama pieśń rozpoczyna się od postaci kobiety. - ponadczasowa świadomość tradycji. Nibelungowie są cenni, ponieważ jest to kompendium wszystkim motywów, które przez wieki były przekazywane ustnie - całościowo zamknięta akcja W Nibelungach jest całościowa zamknięta akcja. W Pierwszej księdze jest słynny sen Krymhildy i ona ma sokoła, którego bardzo kocha i jest związana z nim. W tym śnie dochodzi do brutalnego rozszarpania ptaka przez dwóch orłów. Matka Krymhildy tłumaczy jej, że jest to sen proroczy i niestety jest zapowiedzią ogromnego bólu, który ją spotka, ponieważ pokocha mężczyznę, który zostanie zabity, jak twój sokół przez dwa orły. Krymhilda jest wzburzona tym snem i postanawia, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Bo nikt nie chce przeżyć takiego bólu i smutku jaki przeżyła we śnie. Jednak siła emocji i energia, która wypływa z ludzi jest zbyt silna i Krymhilda zakochuje się w Zygfrydzie. Odnajdują siebie po wielu miesiącach i mamy całościową zapięta akcje. Postać Zygfryda: Zygfryd jest bohaterem, dlatego epos bohaterski, w znaczeniu herosa. Bohater nie jest zwykłym rycerzem, tylko ma cechy ponad ludzkie, fantastyczne. Nawiązanie do antyku. Najsłynniejszą cechą Zygfryda jest to, że jest PRAKTYCZNIE nieśmiertelny. Jego skóra jest odporna na ostrze szabli i mieczy, jak u Achillesa to była pięta, a u niego bark. Gdzie podczas kąpieli w smoczej krwi spada listek na barki małego Zygfryda i to jedno miejsce jest czułe, a on zabija podczas bitew setki. Czerpiąc profity z tej jego bohaterskości, z tego, że jest herosem. Autor świadomie rozwija tę akcję, żebyśmy wiedzieli, jak w to jedno czułe miejsce niedobry człowiek ugodzi Zygfryda oszczepem. Śmierć od tyłu jest śmiercią niehonorową. Rycerz nie mógł sobie pozwolić zabić kogoś od tyłu oszczepem, bo to splamienie honoru. Rycerz staje do walki z mieczem, jeśli wygrywa zbiera wszystkie laury lub zostaje zabity. Natomiast Zygfryd ginie pijąc wodę nad źródłem, ponieważ dostaje oszczepem w bark. Bohaterowie są po to, żeby ta akcja się dopełniła. Zygfryd zostaje zabity, ale akcja toczy się dalej. Jego śmierć jest dopełnieniem 1 części. Główny bohater umiera, a akcja toczy się dalej. Zakończenie historii jest znane od początku. Brak psychologizmu głównych bohaterów. Widoczne są za to pewne wzorce np. herosa kojarzymy z tym, że jest przystojny, silny i waleczny. Taki właśnie jest Zygfryd + jego cechy fantastyczne (nieśmiertelność, poza barkiem). Posiada również atrybuty, jak pelerynę, dzięki której staje się niewidzialny. Te cechy składają się na całość bohatera. Powieść bohaterska interesuje nas z racji narodowych. Jest ona zalążkiem czegoś takiego, jak narodowa tożsamość. Dlatego Pieśń o Nibelungach została odczytana na nowo w 19 wieku. 3. Epos rycerski, podobnie jak te z antyku, najczęściej ma formę wierszowaną i ukazuje dzieje życia legendarnych bohaterów, częściowo inspirowanych postaciami historycznymi rycerzy, niekiedy zaś całkiem prawdziwie oddając ich dzieje. Podobnie jak w eposie bohaterskim tłem wydarzeń są chwile przełomowe dla danego narodu. Eposy rycerskie powstawały nie tylko w średniowieczu, lecz wtedy właśnie były najbardziej rozwiniętymi formami poezji dworskiej. Epos rycerski - cechy charakterystyczne zbieżne z eposem bohaterskim Cechy eposu rycerskiego w pewien sposób łączą go z uploads/Geographie/ 1-i-3-temat 1 .pdf